Tijdens onze reizen naar Ierland en Schotland konden we onderweg al een beetje proeven aan Engeland, zelfs al een beetje aan Wales. Ze heeft toen zo’n goede indruk achtergelaten, dat we besloten hadden ooit terug te keren. Nu 3 jaar later, zit deze schitterende reis er jammer genoeg alweer op. Tijd voor een terugblik:
- Reisduur : 8 dagen
- Vertrek: 23 mei 2014
- Aankomst 30 mei 2014
- Afstand: ~2500 km
- Aantal Personen : 8
- Reisorganisatie: Geen
Roadtrip Wales - Cornwall
Eigenlijk zijn we wel een beetje fan van de veerpont. s’ Avonds aan boord rijden, motor vastsjorren, drankje drinken, hapje eten en dan slapen. De volgende morgen (3:00 aankomst! maar 6:45 van boord) sta je enigszins fris in een ander land, om precies te zijn: Harwich. Druilend van de regen rollen we van boord om vervolgens in diezelfde genadeloze bui een uur te wachten op de paspoortcontrole. De eerste stop zou Camebridge University worden, maar gezien het weer zien we daar maar vanaf. Er wacht ons nog een lange en natte reis. Bij de eerste tankstop is iedeen wel gewend aan het links rijden, maar de regen went niet. Een aantal van ons zijn al behoorlijk doorweekt. Tja. Je weet het van tevoren. De eerste echte stop is Heritage Motor Centre. Groot Brittannië kent vele musea, maar dit is wel één van de mooiste. Hier staan auto’s en motoren die wat betekend hebben voor de Britse geschiedenis. Naast
bijzondere modellen staan hier ook auto’s en motoren die in films zijn gebruikt, zaols de Land Rover uit James Bond en de auto van Lara Croft. Een echte aanrader. We kwamen daar ook een Norton Interpol II met wankelmotor tegen! Na ons bezoek is het aardig opgeklaard en vervolgen wij de laatste 170 kilometer binnendoor. Het valt ons op dat hier elke 500 meter een rotonde ligt, onvoorstelbaar hoe veel hier zijn. De laatste 50 kilometer in Wales begint het heuvelachtig te worden, helaas is het weer nog steeds niet erg goed. Gelukkig komen we op tijd aan in ons hotel in Llandindrod Wells waar we even kunnen opwarmen onder de douche. Het hotel is niet denderend, maar daar is de prijs ook naar.
Aan het hotel vast zit een all you can eat chinees restaurant, waar we besluiten te eten en een biertje te drinken.
Dag 2: Nat, pech en genieten
De volgende morgen mogen we ontbijten in de zaal waar we gisteravond Chinees hebben gegeten. Een aantal bestellen na het full Scottish breakfast te hebben gezien, toch maar scrambled eggs. De Chinees weet niet hoe je dat maakt, dus maar gewoon een gebakken eitje besteld, zo eentje die altijd op de nasi ligt als je Chinees haalt. Maargoed, we zijn er om motor te rijden en
vandaag gaan we maar weer met regenpak weg. Op naar Aberystwyth via de A44. Best een mooie route met veel bochten en mooie landschappen. Het weer is niet goed, maar geeft wel een mooie sfeer aan het landschap, een beetje duister en mystiek. Helaas wordt al die regen onze Italiaan teveel, die is dit niet gewend. Startproblemen zijn het gevolg, aanduwen lukt, maar is een hele opgave in een regenpak. Bij iedere tankstop en koffiepauze horen we nu de rust van een stationair draaiende 1000cc V-Twin op de achtergrond. Eenmaal aangekomen in Aberystwyth nemen we eerst een paar bakken Italiaanse koffie, om zo de hoosbui te zien verdwijnen.
Aberystwyth is een kustplaats met een aantal hoge kliffen. Je kunt ze van bovenaf bezichtigen met een treintje dat behoorlijk stel omhoog gaat. Lopen kan ook, maar is een hele klim.
Boven is het uitzicht over de stad en de kustlijn schitterend. Eenmaal beneden is het al weer bijna middag. We rijden verder maar moeten wachten op iemand die zijn sleutels is verloren onderweg. Gelukkig heeft hij zijn reservesleutels mee en kunnen we nog verder. Langs een schitterende kust rijden we zuidwestelijk richting Aberaeron, waar we een hapje eten en een andere motor repareren. Dit maal is een smeulende stekker de oorzaak. Gelukkig zijn we op tijd voor een noodreparatie en kunnen we de weg vervolgen. Inmiddels is het alweer 15:00, maar we hebben nog maar 110km gereden. We rijden verder naar Llandovery, de start van Black Mountain Pass. Top Gear heeft hier niet voor niets vele opnamen gedaan. Het begint als een normaal Wales’ weggetje, maar ontpopt zich alsof het een Alpenpas is. Wij treffen de pas in een natte, dichte mist aan de top, alsof je midden in een scene van de Lord of The Rings zit. Met deze herinnering op zak zetten we koers via Sennybridge richting Brecon om wat te eten. Na het eten besluiten we bij de waterval van de stuwdam van Elan Valley te rijden. Dit is maar een klein stukje van ons Hotel. Omdat het al 21:00 is, besluiten we om de weg langs het meer niet te volgen maar om te draaien, niet wetende dat we daar spijt van zouden krijgen. Toen wisten we namelijk nog niet dat dit uitgeroepen is tot één van de mooiste motorwegen van Europa. We besluiten de dag om 22:00 met een lekker biertje.
Dag 3: Snowdonia
Mooi weer! We zijn een beetje vroeger opgestaan want we gaan noordelijk richting Snowdonia. De weg naar vanaf Llanidloes Dongellau is een parel voor motorrijders. Britten kennen nauwelijks haarspeldbochten, de wegen gaan gewoon rechtdoor. 25% Is geen uitzondering. Bedenk daarbij dat de wegen veel smaller zijn dan in Nederland en het plaatje is compleet, helemaal omdat er nauwelijks verkeer is. We genieten van het uitzicht over een groot meer: Llyn Clywedog. In Dongellau stoppen we voor een bak koffie en ontdekken we weer een smeulende stekker. We besluiten om op te splitsen. 3 Man gaat op zoek naar een garage en de anderen rijden de route. Niet leuk, maar wel het beste. Tijdens de koffie raken we aan de praat met een lokale motorrijder, die ons vertelt dat de garages gesloten zijn vanwege een feestdag. Gelukkig is deze man enorm behulpzaam en komt 10 minuten later terug met een soldeerbout, krimpkousen en kroonsteentjes. Wij rijden verder naar het Noorden, terwijl de anderen rustig aan doen. De kilometers gaan niet zo snel vanwege de vele bochten en omdat we vaak stoppen voor een foto. Ach ja, daarvoor zijn we hier toch? Snowdownia is één van de mooiste nationale parken van Groot Brittannië en is 2170 km² groot. Toeristisch is het hier wel, maar niet voor niets. Er zijn teveel bezienswaardigheden om in één keer te zien, maar we hebben er een aantal in de Navi gezet. De eerste is Caernarfon Caslte, waar Charles en Diana tot Prince of Wales gekroond zijn.
Het kasteel ligt aan een mooie baai , waar diverse bootjes drooggevallen zijn. Aan die baai eten we een hapje en daarna bezoeken we het kasteel. Onze tweede Poi is Menai Bridge, een hangbrug uit 1826 naar het eiland Anglesey. Wij rijden de brug heen en weer en gaan dan Snowdonia weer in richting van Capel Curig en dan via de Penn-y-Pass naar Beddgelert waar we de heenweg ook langs gekomen zijn. Langs de kust rijden we naar Llanfair richting Dongellau, waar we een verkeerde afslag nemen. De andere groep rijdt namelijk via Newtown, één van de mooiste wegen ooit! ruim 400km verder zitten we samen weer aan een biertje verhalen uit te wisselen. Het was een mooie dag.
Dag 4: Op naar Cornwall
Na uitgecheckt te zijn uit dit matige hotel nemen we afscheid van één van onze medereizigers en gaan we weer vroeg op pad voor een 400km lange rit richting Cornwall naar een decadent golfresort in Camelford. Het weer is goed en de motoren doen het weer naar wens. Het eerste stuk is binnendoor door de Brecon Beacons, een park van 1344 vierkante kilometer. Tot Newport rijden we binnendoor om over de New Severn Bridge (M4) te rijden, een erg indrukwekkende brug met een schitterend uitzicht. Na Bridgwater gaan we de snelweg af om langs de kust verder te rijden omdat deze weg als één van de mooiste wegen van dit gebied en dat klopt! Je merkt dat dit alweer een heel ander landschap is dan Wales: vlakker en lieflijker en de weggetjes worden nog smaller. We rijden door naar Minehead in het Exmoor National Park en stoppen voor een ontzettende smerige lunch. Dat hadden we kunnen weten want het toilet zou niet misstaan in een afgelegen gevangenis in Nigeria, bah.
het toilet zou niet misstaan in een afgelegen gevangenis in Nigeria
Met een heerlijke smaak in onze mond zetten wij de route voort naar Barnstaple in de deelstaat Devon. Deze schitterende kustweg gaat langs de Exmoor & North Devon Coast en vervolgens langs Hartland Cornwall Heritage Coast om te eindigen in onze eindbestemming Camelford. Dit hotel ligt afgelegen maar is erg luxe in vergelijking met het eerste hotel. Het eten is uitstekend en de kamers zijn prima. Ook is er genoeg keuze aan tapbieren, waar we een paar van bestellen. Wat een dag!
Dag 5: Lands End
De weg naar Wadebridge is een brede, maar mooie weg die ons vanaf Camelford uiteindelijk brengt in het meest zuidelijke puntje van Groot Brittannië: Lands End.
Onze reis gaat via Perranport langs de kust. Bij st Agnes pakken we nog even een 33% helling mee, die onverhard blijkt te zijn. Slik! Maar het loopt goed af. We rijden verder naar st. Ives. Dit havenstadje is in 2010 en 2011 uitgeroepen tot Best UK Seaside Town _en is daarom erg toeristisch. We volgen de slingerweggetjes naar de parkeerplaats bovenaan de stad, maar worden door een medewerker gewezen op een parkeerplaats aan de baai. De routebeschrijving is helaas erg complex, waardoor we 3 rondjes rijden door de nauwe straatjes en uiteindelijk over de boulevard uitkomen op de pier. We snuffelen even rond en gaan op een terras met uitzicht over de haven wat eten. De prijzen vallen gelukkig mee en het eten smaakt goed. De weg van St Ives naar Lands End valt ook onder één van de mooiste kustwegen en loopt langs Penwith Heritage Coast. Helaas rijdt het verkeer absoluut niet door, mede door de smalle wegen, die vaak nog voorzien zijn van hele hoge heggen of lang gras kun je niet door de bocht heen kijken, waardoor je ook niet kunt inhalen. Als je deze weg gaat rijden, dan kun je het beste een rustig moment zoeken, het uitzicht is op veel punten fenomenaal!
In de voorbereiding las ik vaak dat Lands End niet echt de moeite was, maar dat vinden we niet. Allereerst is het een leuke mijlpaal (letterlijk) maar daarnaast is het leuk om te zien dat hele volksstammen hier komen voor die ene foto. Het uitzicht is weids en indrukwekkend. Na een bak koffie gaan we weer terug richting hotel, maar dan wel via de zuidkust (Penzance). Daar stoppen we nog even bij St Michael’s Mount, die andere toeristische trekpleister. De route komt uiteindelijk weer op de weg uit waar we eerder vandaag waren. Omdat we best moe zijn, rijden we de makkelijke weg terug naar het hotel, via Blackwater. Na 261 km drinken we nog wat en gaan we weer wat eten in het hotel. ### Dag 6: Dartmoor** Vandaag is de laatste dag voordat we vertrekken. Vlak bij het hotel bevindt zich Tintagel Castle. Dit kasteel, of wat ervan over is, stamt nog uit de tijd van de Romeinen. Hun conditie moet goed geweest zijn, want het is een hele klim. Je betaalt 7,5 pond entree, maar dan krijg je er wel een aantal figuranten bij in klederdracht, leuk voor de foto.
Als je boven staat snap je waarom ze dit punt hebben gekozen: het uitzicht is erg indrukwekkend. Eenmaal bijgekomen van de klimpartij drinken we nog een bakje koffie en gaan we weer verder, dit maal zuidwaarts richting Dartmoor. Dartmoor is ook een nationaal park van bijna 1000 vierkante kilometer en stelt niet teleur. Je zou hier gemakkelijk een paar dagen kunnen vertoeven, maar helaas moeten we weer verder. Onderweg rijden we door leuke dorpjes en komen een auto en motormuseum tegen van een particuliere eigenaar. Dit is zijn pensioenproject en hij geniet er zichtbaar van. Er staat van alles, van vooroorlogse Engelse voertuigen tot Amerikanen en enkele oude motoren en fietsen. Echte liefhebbers die Engelsen. Deze dag sluiten we traditiegetrouw weer af met een lekker biertje en een heerlijke maaltijd in het hotel.
Dag 7&8: De terugweg
De terugweg is ruim 500 kilometer, waarvan het merendeel hoofdwegen en snelwegen. Het weer lijkt redelijk, maar we komen toch wat regen tegen. Het hoogtepunt van de dag is halverwege een bezoekje aan Stonehenge. Er komen hier een miljoen bezoekers per jaar en dat is te zien, het krioelt van de nationaliteiten. Met een Nederlandse audio guide kunnen we er toch wat van maken, want de stenen zelf zijn niet erg spannend. Het verhaal erachter is wel interessant.
We besluiten na de lunch te vertrekken om de file rond Londen te vermijden, maar omdat we erg moe zijn en vaak moeten stoppen voor koffie komen we op vrijdagmiddag rond 16:30 midden in de spits. Filerijden kunnen we wel, maar is soms te krap en dat leidt soms tot benarde situaties. Als je onderweg wat koffie kwijt wil, kan dat trouwens best onder een viaduct, want tankstations vind je er niet. Na Londen hebben we elkaar weer gevonden en gaan tanken, totdat één van de motoren er plotseling mee kapt. NEE niet nu! >totdat één van de motoren er plotseling mee kapt. NEE niet nu!
Het blijkt de gelijkrichter te zijn. Om de 50 km stoppen we en verwisselen we de accu zodat hij niet onverwacht stil komt te staan. Zweten is het wel, maar we redden op tijd de boot. We eten wat op de boot en drinken een biertje. De volgende morgen rijden we Hoek van Holland binnen en nemen afscheid van één van onze maten. De rest rijdt door naar huis. Wat een trip!
Tip: De GB Buienradar: